Ένα τετραήμερο με τους Lefthanded Society

Για ένα νέο συγκρότημα, η εμφάνιση σε μια τηλεοπτική εκπομπή με πολύ μεγάλη θεαματικότητα φαντάζει σαν μακρινό όνειρο, ικανό από μόνο του να γεννήσει μεγάλες προσδοκίες. Προσδοκίες για αναγνωρισιμότητα, καριέρα και επιτυχίες, που με την σειρά τους γεννούν νέα όνειρα ικανά να αποπροσανατολίσουν τα μέλη του.

Για τα παιδιά των Lefthanded Society αυτό που είχε σημασία ήταν απλά να δηλώσουν την παρουσία τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Μια θορυβώδη δήλωση και το “ταξίδι’ για να φτάσουν εκεί.

Ένα νοικιασμένο μίνι βαν, καλή παρέα, μπόλικο αλκοόλ, τραγούδια που έχουν σημαδέψει το μουσικό μας υποσυνείδητο και ο δρόμος για τη Θεσσαλονίκη ευθεία μπροστά. Η επικείμενη ζωντανή εκτέλεση του “Wolf” μονοπωλεί την κουβέντα, ειδικά όταν αυτό παίζει δυνατά και επαναλαμβανόμενα στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου. Παράλληλα η κάμερα αλλάζει συνεχώς χέρια και καταγράφει αντιδράσεις, ατάκες και highlights της διαδρομής. Ακόμα και τον υπάλληλο στα διόδια που πεισματικά αρνείται να πληρωθεί το αντίτιμο όσο είναι στον “στόχο” του φακού.

Λίγο μετά τις επτά το απόγευμα το λευκό βαν είναι παρκαρισμένο σ’ ένα καλά κρυμμένο στενό κοντά στο ξενοδοχείο και στα δυο μεγάλα δωμάτια που ενώνονται με εσωτερική πόρτα έχει στηθεί το αρχηγείο της Κοινωνίας.

Η πρώτη νύχτα στη Θεσσαλονίκη είναι υπέροχη. Είναι Σάββατο βράδυ και το κέντρο της πόλης είναι τόσο ζωντανό. Λίγο τσίπουρο στο παραδοσιακό μεζεδοπωλείο για αρχή και μετά ακολουθεί ένα πέρασμα από τα μπαράκια στη Βαλαωρίτου. Rock μουσικές, πολλές μπύρες και γνώριμα πρόσωπα στις 90 Μοίρες, ska-punk-drum’n’bass(!) και πολύς χορός  στο Propaganda. Μέχρι την στιγμή που η κούραση κυριεύει μυαλό και πόδια.

Η Κυριακή κυλά ποιο χαλαρά, με τη χειμωνιάτικη λιακάδα να σε “προκαλεί” να βγεις έξω και να περπατήσεις στους κεντρικούς δρόμους και στην παραλία. Γίνεσαι πραγματικό μέλος αυτής της πόλης, αφουγκράζεσαι τον παλμό και νοιώθεις την αύρα της.

Γύρω από ένα τραπέζι τα παιδιά μοιράζονται ιστορίες, αναμνήσεις και όνειρα. Σκέψεις και ανησυχίες που συχνά πυκνά διακόπτονται από βροντερά γέλια όταν η κουβέντα καταλήγει στα αγαπημένα θέματα της παρέας!

Η βραδιά εξελίσσεται το ίδιο χαλαρά και όμορφα, με ταινία και άραγμα στο ξενοδοχείο μέχρι αργά.

Η μέρα της εκπομπής έχει φτάσει και από το πρωί όλες οι κουβέντες περιστρέφονται γύρω από την εμφάνιση της μπάντας. Υπάρχει οπωσδήποτε κάποια αμηχανία, όμως αυτή “σπάει” σύντομα από τις αστείρευτες ατάκες του Λευτέρη. Αυτό που μένει πια είναι η ανυπομονησία για το live. Ο Πέτρος μιλά με τον ηχολήπτη της εκπομπής, κανονίζουν την ώρα που θα πρέπει η μπάντα να είναι στο στούντιο και παίρνει οδηγίες για τη διαδρομή μέχρι εκεί.

Όλα είναι έτοιμα και η Κοινωνία βρίσκεται ξανά στο λευκό βαν. Η αναζήτηση ανοιχτού βενζινάδικου, ένα δέμα που δεν ήρθε ποτέ και η αφύσικη κίνηση στους δρόμους κάνουν περιπετειώδη την μετάβαση στις εγκαταστάσεις της εκπομπής. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι αυτές βρίσκονται σε μια ερημική περιοχή πολύ έξω από την Θεσσαλονίκη.

Είναι μόλις δυο ώρες πριν την έναρξη και τα παιδιά υποδέχεται ο σκηνοθέτης (και μουσικός ο ίδιος). Με την έμπειρη ματιά του βλέπει αμέσως την Αρετή να “γράφει” στο φακό και γύρω της στήνει την υπόλοιπη μπάντα. Η εικόνα εξάλλου παίζει τον πρώτο ρόλο στην τηλεόραση. Στην συνέχεια αναλαμβάνει ο ηχολήπτης, ο οποίος έχει και το δύσκολο έργο να μετατρέψει τον ακατέργαστο ζωντανό ήχο στον καθαρό και “εύπεπτο” ήχο που θα φτάσει στους τηλεοπτικούς δέκτες. Αφού τελειώσει το soundcheck ακολουθούν συνεχόμενες πρόβες ώσπου όλοι να είναι σίγουροι για το τελικό αποτέλεσμα. Κάθε νέα εκτέλεση είναι καλύτερη από την προηγούμενη αλλά και από κάθε άλλη που έχουν επιχειρήσει από την στιγμή που γράφτηκε το τραγούδι. Ο Πέτρος, πάνω στον ενθουσιασμό του, δυσφορεί όταν αναγκάζεται να “κλείσει” το hi hat αλλά συνεχίζει να βαρά με δύναμη τα τύμπανα. Μια τελευταία διόρθωση στις θέσεις, οδηγίες για τη διαδικασία εισόδου και τη μίνι συνέντευξη και το πλατό απελευθερώνεται για να υποδεχτεί τους παρουσιαστές.

Στο χώρο έξω από το στούντιο τα παιδιά περισσότερο προετοιμάζονται ψυχολογικά παρά παρακολουθούν το show που παίζει στη μεγάλη οθόνη. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα (και μετά το τελευταίο διαφημιστικό διάλειμμα) φτάνει η ώρα του live. Η μπάντα μπαίνει στο στούντιο και όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Ο γνωστός και συμπαθής σε όλους “καφετζής”, που είναι υπεύθυνος για το κομμάτι της μουσικής, απουσιάζει (έχει πάει εξωτερικό να δει για 100στη φορά τους Deep Purple) οπότε την παρουσίαση αναλαμβάνει ο Α.Κ. Το κλίμα είναι πολύ ζεστό και φιλικό. Ο Θοδωρής μιλά για το EP που ετοιμάζουν, για τις δουλειές που έχουν σε καιρό κρίσης και για την Αλάσκα.

Καιρός όμως να μιλήσει η μουσική και οι Lefthanded Society να παρουσιάσουν στο τηλεοπτικό κοινό το τραγούδι τους “Goolf”(!)…ή το “Wolf” φίλε Αντώνη?

Τα φώτα έχουν ήδη χαμηλώσει, τα παιδιά αλληλοσυγχαίρονται και νοιώθουν υπέροχα. Ξέρουν ότι το αποτέλεσμα δεν αποδίδει ακριβώς τη δυναμική του συγκεκριμένου τραγουδιού αλλά είναι πολύ ικανοποιημένοι που κατάφεραν να περάσουν σε ένα ευρύτερο κοινό τα χαρακτηριστικά που κάνουν την Κοινωνία τους τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Και μας προσκαλούν όλους να γίνουμε μέλη της.