SAD SONGS WE LOVE | Vol. One

Το ...sad songs we love συμπλήρωσε ένα χρόνο παρουσίας στα μουσικά δρώμενα της πόλης και το γιορτάζει με την σύνθεση μιας ιδιαίτερης συλλογής τραγουδιών.
14 συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής, που έδωσαν ζωή στην προσπάθεια αυτή, συμμετέχουν με ένα κομμάτι τους και με τη διαφορετικότητα τους περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την αισθητική του blog.

SAD SONGS WE LOVE | Vol. One by Sadsongswelove on Mixcloud

My Drunken Haze

Οι My Drunken Haze είναι το μουσικό όχημα του κυρίου Spir Frelini (aka Σπύρος Φριλίγος) μέσω του οποίου ζει και εκφράζει την αγάπη του για την την psychedelic pop, την garage rock και τη retro αισθητική. Στην αρχή ήταν μόνος του, έγραφε τη μουσική και τραγουδούσε. Η γνωριμία του όμως με την Σοφία ήταν καταλυτική ώστε να πάρει μορφή αυτό που πάντα είχε στο μυαλό του. Βρήκε τη μούσα του και τους επόμενους μήνες έγραψε μια σειρά από συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια, ιδανικά για την ακατέργαστη αλλά χαρισματική φωνή της Σοφίας. Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος για τη μπάντα και τα τραγούδια τους είχαν αρχίσει να γνωρίζουν την ανταπόκριση ενός ευρύτερου κοινού καθώς και όλο και περισσότερων ανθρώπων του χώρου.

Η αποχώρηση της Σοφίας “φρέναρε” κάπως αυτή την πορεία.

Ακόμα όμως και μέσα από τις δυσκολίες, ο Σπύρος συνέχισε να γράφει μουσική και να ζει το ταξίδι του. Στο πρόσωπο της Ειρήνης Φαναριώτη βρήκε μια κοπέλα που αγάπησε αμέσως τα τραγούδια των My Drunken Haze, ικανή να μεταδώσει στο κοινό τα συναισθήματα που αυτά κρύβουν. Οι δυο τους μαζί με τον Harry Cane αποτελούν τη τωρινή σύνθεση της μπάντας, σε μια περίοδο περίεργη αλλά συνάμα πολύ καλή.

I Saw 43 Sunsets

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την πρώτη μας γνωριμία με το συγκρότημα των i saw 43 sunsets. Μεσολάβησε η ζωντανή τους εμφάνιση στο Rainbow Rock Bar (έστω κι αν εξαιτίας της Μαμάς Πατρίδας ήταν μόνο τα δύο από τα πέντε μέλη) που ενίσχυσε κι άλλο την πρώτη καλή εντύπωση που μας είχαν αφήσει τα τραγούδια στην σελίδα τους. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα παιδιά έχουν στα χέρια τους τα αντίτυπα από το πρώτο ομότιτλο EP τους.

Το προσεγμένο artwork του Στράτου Π. μας προδιαθέτει θετικά από την αρχή, ενώ το εναρκτήριο “first winter” με τις ακουστικές κιθάρες, τη φυσαρμόνικα και την εθιστική μελωδία μας βάζει για τα καλά στον κόσμο του i saw 43 sunsets.

Ακολουθούν τα ηλεκτρισμένα “some empty thoughts” και “half breathing” και το σκοτεινό “everything” που μας ταξιδεύει στα ερημικά τοπία του Mark Lanegan. Το cd κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το ακουστικό “daylight”.

Mια πραγματικά πολύ καλή δουλειά που σηματοδοτεί την αρχή του ταξιδιού για το συγκρότημα.

Minor Project

“Κάπου στα μέσα του 2010 και με αφορμή την παρουσίαση δίσκου των B-sidesμαζεύτηκαν οι τέσσερις τους για να παρουσιάσουν την ακυκλοφόρητη δουλειά του Στάθη. Λίγους μήνες μετά , ηχογραφούν τα κομμάτια που θα αποτελέσουν τον κορμό της επερχόμενης πρώτης κυκλοφορίας τους, σε συνεργασία με τον Διονύση Μπάστα στο NoiseBox studio.
Με την αρχή του νέου έτους (23/1/2011) η μπάντα δίνει την πρώτη της συναυλία ως “Minor Project” πλέον, στο αγαπημένο τους Six D.O.G.S  , το οποίο στη συνέχεια αποτέλεσε την βασικότερη συναυλιακή τους εστία. Ακολούθησε μια σειρά συναυλιών σε Αθήνα, Πάτρα, Χαλκίδα, Καστοριά και άλλες πόλεις της επαρχίας.
Λίγο αργότερα, τον Μάιο, ο παραγωγός του Μελωδία 99,2 Χρήστος Παπαμιχάλης κυκλοφόρει τη συλλογή Lost.Not.Found  από την EMI ,στην οποία συμπεριλαμβάνει το ακυκλοφόρητο μέχρι τότε “Great”.
Η πιο σημαντική ίσως εξέλιξη της μέχρι τώρα πορείας της μπάντας είναι η ένταξή της στην οικογένεια της Αντέλμα και η απόφαση συνεργασίας με το Στάθη Δρογώση για την κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ των Minor”.

Carte Postale

Το σημερινό βροχερό πρωινό μας επιφύλασσε δυο ευχάριστες εκπλήξεις. Τη ζωντανή μετάδοση από το YouTube της καταπληκτικής εμφάνισης των Arcade Fire στη μεγάλη σκηνή του Coachella και το "Κυκλάμινο" των Carte Postale. Ένα υπέροχο δείγμα indiepop μουσικής, γλυκό και νοσταλγικό όπως μια καρτ ποστάλ από ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχεις καιρό να δεις.

Ακούμε και τα υπόλοιπα κομμάτια στην σελίδα τους στο Myspace και μας φαίνονται περισσότερο ταιριαστά με το γκρίζο της ημέρας. Με βασικό συστατικό το πιάνο δημιουργούν συνθέσεις που σε ταξιδεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν με τις μουσικές τους ο Yann Tiersen, ο Rene Aubry, οι Mum και οι Sigur ros.

Το περιγράφουν όμως καλύτερα οι ίδιοι.

“Πριν από λίγο καιρό(2009) ένα αγόρι (undo_an) ήρθε από έναν άλλο κόσμο σε αυτόν εδώ τον πλανήτη με σκοπό να ακούσει, να δει και να μυρίσει τις διάφορες ομορφιές του κόσμου μας. Σε αυτόν εδώ τον κόσμο γνώρισε κάποιους καταπληκτικούς ανθρώπους (Fillis,Ilias,Sakis) που θέλησαν να γίνουν οι ξεναγοί του στο ταξίδι αυτό. Όλοι μαζί στην συνέχεια προσπάθησαν να φτιάξουν όμορφα μουσικά κομμάτια με μοναδική κληρονομιά τα μουσικά και παιδικά αντικείμενα τους (piano,toy piano, synth, guitar ,concertina, melodica, glockenspiel, electric chord organ,drums,bass). Καμιά φορά ζητούν βοήθεια από τον Gavril(cello), Dimitris(trumpet) και φυσικά την GlorieCarton(vocals) που τους χαρίζει την υπέροχη φωνή της. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η όμορφη μουσική βόλτα σε αυτόν τον περίεργο κόσμο…”

Gautier

Με τέτοιο όνομα σίγουρα τραβάει την προσοχή.
Ο Gautier με ρίζες αναμενόμενες από την Γαλλία και έπειτα από ένα μεγάλο κύκλο με σπουδές στα οικονομικά σε Αγγλία και Γαλλία και μετέπειτα εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ως στέλεχος πολυεθνικής, αποφάσισε να κάνει την μεγάλη στροφή και να πάρει το μεγάλο ρίσκο ακολουθώντας αυτό που τον εκφράζει περισσότερο, να ακολουθήσει το όνειρό του δηλαδή, την μουσική.

Με την προτροπή φίλων αποφάσισε να μοιραστεί την μουσική του με το κοινό μέσω live εμφανίσεων και μέσω των κοινωνικών δικτύων. Η ανταπόκριση επιτυχής παρόλο το ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος. Το πρώτο live ήταν μπροστά από 800 ανθρώπους για το άνοιγμα του Jose Gonzalez στο Gagarin. Ακολούθησαν εμφανίσεις σε γνωστά στέκια της Αθήνας (Κ44, Nueva Trova, Afterdark κλπ.). Τελευταίο project του Gautier είναι τα “Τραγούδια για την Αθήνα” όπου επιχειρεί να μεταφράσει σε μουσική τα ερεθίσματα που λαμβάνει από την ίδια του την πόλη. Η ανάγκη του να μιλήσει για την Αθήνα, την πόλη του, τον οδήγησε με όχημα τον ελληνικό στίχο αυτή τη φορά, να γράψει νέα τραγούδια που εμπνέονται από αυτήν.

Nalyssa Green

Ακούγοντας τα τραγούδια του Barock σου έρχονται στο μυαλό κάποιες αγάπες από τα παλιά. Η εύθραυστη Hope Sandoval, η εσωστρεφής Polly Jean Harvey, η γλυκιά Cat Power. 

Το θέρεμιν, τα πλήκτρα και το ακορντεόν δημιουργούν ονειρική ατμόσφαιρα και η κιθάρα προσθέτει μελωδία αλλά και ένταση όπου χρειάζεται.

Η Nalyssa δεν έχει σπουδάσει μουσική. Τραγουδάει όμως και έχει παίξει όλα τα όργανα στο δίσκο. Πάνω απ’όλα όμως γράφει τραγούδια.

Πρόσφατα, με τη μπάντα της, «άνοιξαν» την συναυλία των Film στο Gagarin. «Μ’ενδιαφέρει η πρόκληση εμβύθισης μέσα από πολυμεσικό περφορμινγκ βασισμένο στη στυγνή ειλικρίνεια» γράφει η ίδια στην ιστοσελίδα της.

Yuri's Accident

Ο Yuri Gagarin, ο γνωστός σοβιετικός πιλότος και κοσμοναύτης, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε να ταξιδέψει στο διάστημα αφού πρώτα έβαλε το σκάφος του σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σε μια τραγική ειρωνεία της τύχης όμως έχασε τη ζωή του πιλοτάροντας ένα εκπαιδευτικό MIG 15 που συνετρίβει στο έδαφος.

Αυτή η ειρωνεία κρύβεται πίσω από το όνομα της τετραμελής indie rock μπάντας από την Αθήνα.

Οι Yuri's Accident  σχηματίστηκαν το Δεκέμβρη του 2009 από τους Θάνο Τσουμπρή (κιθάρα- φωνητικά), Στάθη Δογάνη (φλάουτο- φωνητικά), Ειρήνη Βικεντίου (τύμπανα) και Ντίνο Λαυρεντάκη (μπάσο). Η μουσική τους έχει επιρροές τόσο από post punk συγκροτήματα (ειδικά στο rhythm section) όσο και από ποιο κλασικές pop-rock φόρμες. Αυτό όμως που κάνει ποιο ιδιαίτερο τον ήχο τους είναι η χρήση του φλάουτου που προσδίδει μια διαφορετική μελωδικότητα σε κάθε του ξέσπασμα!

Το “No Correlation” αποτελεί το δεύτερο δημιουργικό ταξίδι του συγκροτήματος, στην αναζήτηση ενός πιο ώριμου, rough disco ηχητικού χαρακτήρα. Η παραγωγή  πραγματοποιήθηκε στη Sonic Playground απο τον Νίκο Τριανταφύλλου και τον Ηρακλή Βλαχάκη. Με αρωγούς τις χορευτικές ρυθμικές βάσεις του rhythm section, το βρώμικο μινιμαλισμό στα κιθαριστικά hooks και τη ζωγραφική σχεδόν συνθετική ικανότητα του Θάνου Τσουμπρή, το νέο Ε.Ρ. του κουαρτέτου ξεδιπλώνει τρεις μοναδικές ιστορίες, από το σκοτεινό Longbridge του Jonathan Coe, ως τους ιδρωμένους εφιάλτες για την πολυπόθητη συσχέτιση πραγματικότητας και φιλοδοξίας.

Vinyl Suicide

Η συμπαθέστατη τραγουδίστρια αναρωτιέται αμήχανα στο μικρόφωνο “Δεν έχει πολύ ησυχία εδώ?” και σχεδόν ψιθυρίζει. Είμαστε λίγοι στον συναυλιακό χώρο του 6 dogs και νοιώθουμε εξίσου αμήχανα καθώς γνωρίζουμε πως έχει δίκιο. Κάπως έτσι ξεκίνησε το βράδυ της Τετάρτης η συναυλία των Vinyl Suicide.

Καθώς όμως περνούσε η ώρα ο κόσμος αυξήθηκε (σε βάρος της εκνευριστικής ησυχίας) και τα παιδιά έδειχναν πραγματικά να το διασκεδάζουν. Το ίδιο κι εμείς, καθώς ακούγονται διαδοχικά τα hits του συγκροτήματος, με το προσωπικά αγαπημένο 6.40am (On Lycabettus) να κλέβει την παράσταση.

Το συγκεκριμένο τραγούδι στάθηκε εξαρχής η αφορμή για να γνωρίσουμε τους Vinyl Suicide, όταν μια φίλη το “ανέβασε’ στην σελίδα γνωστού social network. Είναι μια τετραμελής μπάντα, με βάση την Αθήνα, που δημιουργεί μουσική συνθέτοντας το ιδανικό soundtrack για μια καθημερινότητα που οι ίδιοι προτιμούν να βιώνουν. Ο ήχος τους κάποιες στιγμές ακολουθεί παραδοσιακές rock φόρμες και κάποιες άλλες αγγίζει την σύγχρονη εναλλακτική μουσική, έχοντας σαν βάση πάντα την ηλεκτρική κιθάρα. Αυτό φαίνεται και από τις επιρροές που καταγράφουν στην σελίδα τους στο Myspace. The Smiths, Mogwai, Velvet Underground, Bob Dylan, Portishead, Six by Seven, Interpol,The Beatles,PJ Harvey, Elliott Smith, Moby, Metric, Pavement, Talking Heads, the XX, Red Hot Chili Peppers, Radiohead.

A Victim Of Society

Ακούγοντας για πρώτη φορά το “You’re Gonna Hate Me” είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για το Next Big Thing συγκρότημα από το Brooklyn που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του EP και είναι πρώτο θέμα σε όλα τα indie μουσικά έντυπα. Σκέφτεσαι “βρώμικες» βραδιές σε σκοτεινό γεμάτο καπνό bar ή ασπρόμαυρα film noir και χωρίς να το καταλάβεις σου έρχονται στο μυαλό εικόνες και ήχοι από τους “ήρωες” μιας άλλης εποχής. Velvet Underground, Suicide, Jesus and Mary Chain, Fall,…

Κι όμως, αυτό το βρώμικο γεμάτο ενέργεια rock’n’roll προέρχεται από μια Αθηναϊκή μπάντα, τους A Victim Of Society. Ο Βαγγέλης και ο Φώτης αξιοποίησαν τις επιρροές τους και σε συνδυασμό με την παρόρμηση της στιγμής στο στούντιο έγραψαν μια σειρά από τραγούδια που σου “καρφώνονται” με τη μία στο μυαλό. Μάλιστα τα ηχογράφησαν πρώτα σε κασέτα θέλοντας με ένα τόσο ιδιαίτερο (και σχεδόν ξεχασμένο) μέσο να τραβήξουν τη προσοχή μας.

Highlight για τη μπάντα η ζωντανή τους εμφάνιση στο Bios ως support στους Dirty Beaches.

Lefthanded Society

Οι Lefthanded Society είναι μια νέα μπάντα από την Αθήνα. Είναι μαζί από το 2010 και όπως πολύ χαρακτηριστικά περιγράφουν οι ίδιοι, όλα ξεκίνησαν όταν μια ομάδα καθημερινών, εργαζόμενων ατόμων βρέθηκαν για να τα πιουν! Λίγες ώρες (και πολλά ποτά) μετά αποφάσιζαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα. Δυο αδέρφια, παλιοί συμμαθητές, συντοπίτες και μια τραγουδίστρια που εμφανίσθηκε από το πουθενά για να αποδείξει ότι η τέχνη είναι συνδυασμός κλασσικών αξιών, ψυχής και σκληρής δουλειάς.

Οι επιρροές τους ποικίλουν. Από 60’s garage & soul στο εναλλακτικό rock των 90’s και από το punk & hardcore στην Brit pop και στις indie μουσικές της εποχής. Το αποτέλεσμα προκύπτει από εικόνες και γεγονότα της ζωής τους, από αναμνήσεις, από την ανάγκη τους να χάνονται μέσα στα συναισθήματα, από τις κοινωνικοπολιτικές τους ιδέες και πεποιθήσεις.

Και το αποτέλεσμα είναι το νέο rock’n’roll της Lefthanded Society.

George Nikas

Ο Γιώργος Νίκας είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό ως τραγουδιστής και συνθέτης στην αγαπημένη indie μπάντα των Zebra Tracks. Μαζί, μας έχουν χαρίσει το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ “A Family Picture From...” (2009 Sonic Playground), το single “Isabelle Creeps/Bicycles” (2011 Self-released) καθώς και μια σειρά από πολύ δυνατά live.

Ενδιάμεσα, τo 2010, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά με τίτλο “How to Live in Open Spaces”. Σε αυτήν φάνηκαν ποιο έντονα οι επιρροές του από την αμερικάνικη indie folk σκηνή και ειδικότερα από καλλιτέχνες όπως ο Ben Harper ή ο Ryan Adams. Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή τραγουδιών γεμάτα από κιθαριστικές μελωδίες, συναισθηματικούς στίχους και μια δόση νοσταλγίας.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την συγκεκριμένη κυκλοφορία και ο ταλαντούχος τραγουδοποιός παρουσίασε σήμερα ένα νέο κομμάτι. Έχει τίτλο “Bitter Taste”, είναι ένα αργό ηλεκτρισμένο blues κομμάτι και το συνοδεύει το πολύ ωραίο video του Στάθη Μουρδουκούτα. 

2L8

Την Παρασκευή το βράδυ, καθώς κατηφορίζαμε για το Αν, είχα ένα όνομα στο μυαλό μου, Electric Litany. Κάθε ζωντανή τους εμφάνιση είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Έτσι εξελίχθηκε και αυτή. Κάπου εδώ όμως τελειώνει η αναφορά μας στο έτσι κι αλλιώς αγαπημένο σχήμα. Κι αυτό γιατί νοιώθω την υποχρέωση να γράψω για τους 2L8.

Ομολογώ ότι δε μου ήταν γνώριμη η δουλειά τους, για να είμαι ειλικρινής δε τους ήξερα ούτε κατ’ όνομα. 

Το σκηνικό που στηνόταν στο Αν θύμιζε θεατρική παράσταση. Τα κουστούμια, το μακιγιάζ κλόουν, τα διαφορετικά μουσικά όργανα, οι κινήσεις των μουσικών. Είχαν πλέον όλη την προσοχή μου και αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα κάθε προσδοκίας. Ένα εκρηκτικό live όπου το post punk συναντούσε το avant-garde και τα έντονα κιθαριστικά ξεσπάσματα διαδέχονταν τις μελωδίες που δημιουργούσαν τα έγχορδα και το “απόκοσμο” theremin. Μα πάνω απ’ όλα ήταν η παρουσία του K. theClown που σε καθήλωνε. Το πάθος του, η θεατρικότητα των κινήσεων, ο τρόπος που άλλαζε τα φωνητικά του ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι, η ευγένεια της φωνής του όταν ευχαριστούσε το κοινό.

Ο K. the Clown είναι και ο εμπνευστής αυτής της προσπάθειας. Μια κολεκτίβα μουσικών, ηθοποιών, σκηνογράφων, σχεδιαστών, κινηματογραφιστών που προσπαθούν να ζωντανέψουν τα όνειρα τους μέσα από τη μουσική και τη τέχνη. Ο ίδιος (στο μανιφέστο του) εξηγεί ότι σκοπός τους δεν είναι η επιτυχία, ούτε να εισχωρήσουν στο διεφθαρμένο σύστημα που θα τους αποφέρει καλές κριτικές, διασημότητα και χρήματα. Με βάση τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ενδιαφέρονται για την επικοινωνία, την σκέψη, τον διάλογο. Και φυσικά για τη Mουσική. Διανέμουν τους δίσκους τους δωρεάν από την ιστοσελίδα τους.“Music is and must be Free! Enough with the tyranny of the industry already that made us hollow and sad!"

Εξάλλου αυτό που τους δίνει τη δύναμη να συνεχίζουν είναι οι συναυλίες, η αγάπη του κόσμου, η αναγνώριση της προσπάθειας τους! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά από κάθε ζωντανή τους εμφάνιση κερδίζουν νέους υποστηρικτές (όπως κέρδισαν εμάς μετά το live στο Αν).

JOIN THE RESISTANCE, FALL IN LOVE!

Lydia Plain

Η εγχώρια αγγλόφωνη εναλλακτική σκηνή, τα τελευταία χρόνια, έχει αναδείξει πολύ αξιόλογες γυναίκες τραγουδοποιούς, όπως η Monika, η Kat (Tango With Lions), η Nalyssa Green, η Violet Louise…με την συνοδεία άλλοτε κιθάρας κι άλλοτε πιάνου (ή ακόμα και θέρεμιν) και με όπλο την ιδιαίτερη φωνή τους μας έχουν παρουσιάσει πολύ όμορφες δισκογραφικές δουλειές και υπέροχα τραγούδια.

Σε αυτή την ξεχωριστή λίστα έρχεται να προστεθεί το όνομα της Lydia Plain.

Με κλασσική μουσική παιδεία στο πιάνο (ξεκίνησε από τα έξι της να μελετά), χρειάστηκε η κουβέντα ενός φίλου για να αποφασίσει πως αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή της είναι να συνθέτει, να παίζει και να ερμηνεύει τα δικά της τραγούδια. Με την προσδοκία πως αυτά θα καταφέρουν να αγγίξουν πολλές ψυχές ακόμα.

Ακούγοντας το “trust” θυμήθηκα την πρώτη φορά που άκουσα την Tori Amos στο “Little Earthquakes” ή το “Samson” της Regina Spektor και τα έντονα συναισθήματα που ένιωσα. Ένα τραγούδι με το πιάνο να αποτελεί την παλέτα με την οποία η καλλιτέχνης δημιουργεί το έργο της. Στο ίδιο ύφος και οι υπόλοιπες συνθέσεις που μπορούμε να ακούσουμε στην σελίδα της στο myspace, με την εκπληκτική διασκευή στο “Bring You My Love” της PJ Harvey να ξεχωρίζει.

“feeling a cold breeze... "winter is coming" for real…” γράφει…και θα την εμπιστευτούμε. Εξάλλου η μουσική της φαντάζει ιδανική παρέα για τις χειμωνιάτικες βραδιές μας.   

Panos Panakos

Ο Πάνος Πανάκος είναι ένας νέος συνθέτης με ιδιαίτερη αγάπη για τα soundtracks. Έχει γεννηθεί στην Αθήνα το 1986 και έχει κλασσική παιδεία στο πιάνο, την αρμονία και την ενορχήστρωση. Τα τελευταία χρόνια σπουδάζει σύνθεση κάνοντας παράλληλα τα πρώτα του βήματα στο χώρο.

Σε αυτά περιλαμβάνεται η μουσική επένδυση για τη νέα ταινία μικρού μήκους του σημαντικού Τούρκου σκηνοθέτη Bahadir Karasu, με τίτλο “Cold (Soğuk)”.

Ο τρόπος που δουλεύει ο Karasu αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την σπουδαιότητα της συμμετοχής του Πανάκου στο project αυτό. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης πρώτα επιλέγει τη μουσική και στην συνέχεια με αυτή ως soundtrack γράφει το σενάριο για τη ταινία. Πιστεύει ότι η Μουσική και η Ερμηνεία είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες στο χώρο του cinema.

Στις συνθέσεις του Πανάκου, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ικανότητα, διακρίνεις αμέσως το συναίσθημα που αναβλύζει μέσα από τη μελωδία. Η μουσική του σε βοηθά να δημιουργήσεις εικόνες και σου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι “A Dreamer’s Journey”.